Παιδικό Ντράγκστερ (Top Gear)
Κείμενο: Richard Fleury, Φωτογραφίες: Simon ClayΟι Αμερικανοί πάντα βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από τους Ευρωπαίους, ακόμα και όταν
έρχεται η ώρα να συζητήσουμε για παιδικές δραστηριότητες. Εμείς έχουμε αγόρια προσκόπους
και κορίτσια ανιχνευτές, όμως αυτοί οργανώνουν αγώνες Ντράγκστερ για μικρά παιδιά, στη
διάρκεια των οποίων μαθητές του δημοτικού επιταχύνουν στις πίστες μέχρι τα 130 χλμ. ανά
ώρα!
«ENA βράδυ που έβλεπα τηλεόραση, ήρθε ο πατέρας μου και με ρώτησε: ?Θέλεις να τρέξεις σε
αγώνες αυτοκινήτου;? ?Και βέβαια?, απάντησα. ?Ωραία, θα τρέξεις με Ντράγκστερ?, μου είπε
και έτσι ξεκίνησαν όλα».
Η Μπρίτανι, εννέα ετών σήμερα, τρέχει σε αγώνες Ντράγκστερ εδώ και δύο χρόνια.
Τα πιο πολλά παιδιά αναγκάζονται να κρατήσουν μια στάση αρκετά πιεστική και οπωσδήποτε
κλαψιάρικη, προκειμένου να εξασφαλίσουν από τους γονείς τους ένα play station για τα
Χριστούγεννα, ενώ η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί αμείωτη, αν θέλουν να αποσπάσουν το
Gran Turismo από τη γιαγιά, στα επόμενα γενέθλια. Αυτά όμως δεν ισχύουν στις Η.Π.Α, τη
χώρα, όπου όλα είναι άφθονα και μεγάλα. Εδώ τα παιδιά αποκτούν το δικό τους αγωνιστικό
αυτοκίνητο. Χωρίς καν να το ζητήσουν, χωρίς καν να είναι Χριστούγεννα! Αμερικανοί γαρ?
Επισήμως οι αγώνες Ντράγκστερ Τζούνιορ ξεκίνησαν το 1994 και αποτελούν έναν από τους
νεότερους και γρηγορότερα αναπτυσσόμενους θεσμούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην
Αμερική. Μερικοί, εξάλλου, από τους αγωνιζομένους συμπίπτουν στην ηλικία με τον ίδιο το
θεσμό! Τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν από τα οκτώ τους χρόνια, ενώ ήδη περισσότεροι από
8.000 λιλιπούτειοι, αλλά, κατά τα άλλα, επιθετικότατοι και αποφασισμένοι οδηγοί μάχονται
σε πίστες σε όλη την αμερικανική επικράτεια.
Η Μπρίτανι μού δείχνει το αυτοκίνητό της, ένα πανομοιότυπο αντίγραφο μεγάλου Ντράγκστερ
σε κλίμακα ένα προς δύο, το οποίο κατασκεύασε ο πατέρας της, Γκάρι Τζόνσον. «Αυτό είναι
το δεύτερο αυτοκίνητό μου. Το προηγούμενο ήταν πολύ μικρό και δεν είχα αρκετό χώρο», μου
εξηγεί. «Το φυλάμε στο σαλόνι», λέει. «Συνήθως γράφω τα μαθήματά μου μέσα σε αυτό».
Το ένα τέταρτο των αγωνιζομένων στο Ντράγκστερ Τζούνιορ είναι κορίτσια. Όπως και η
Μπρίτανι, τα περισσότερα τοποθετούν αυτοκόλλητα με λουλουδάκια στο αμάξωμα και χνουδωτά
ζωάκια στο ρολ μπαρ, όμως, πέρα από αυτές τις ρομαντικές συνήθειες, δεν χαρίζουν κάστανα
στα αγόρια. «Μου αρέσει να πηγαίνω γρήγορα», λέει η Μπρίτανι χαμογελώντας. «Κέρδισα το
χθεσινό αγώνα».
Το Ντράγκστερ Τζούνιορ τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Συνδέσμου «Πειραγμένων»
Αυτοκινήτων (National Hot Rod Association-NHRA), καθώς και του Διεθνούς Συνδέσμου
«Πειραγμένων» Αυτοκινήτων (IHRA), που καλύπτει κυρίως την ανατολική ακτή των Η.Π.Α. Ο
μέσος όρος ηλικίας των αγωνιζομένων είναι 12 χρόνια, αλλά το Πρωτάθλημα χωρίζεται σε οκτώ
υποκατηγορίες ανάλογα με την ηλικία. Η μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα για τους οκτάχρονους
και εννιάχρονους οδηγούς είναι 40 μίλια (65 χλμ./ώρα), όμως όσοι έχουν κλείσει τα δέκα
μπορούν να τρέξουν με ταχύτητες μεγαλύτερες της διπλάσιας.
Τα αυτοκίνητα, μερικά από τα οποία ζυγίζουν λιγότερο από 200 λίβρες (91 κιλά),
χρησιμοποιούν κινητήρες Μπριγκς και Στράτον προερχόμενους από καρτ. Αυτά τα μοτεράκια των
πέντε ίππων μπορούν να δουλέψουν με πετρέλαιο ή να πουσαριστούν σε ιπποδυνάμεις άνω των
30 ίππων με χρήση μεθανόλης, οπότε και οι ταχύτητες ξεπερνούν τα 85 μίλια/ώρα (137
χλμ./ώρα). Οι τιμές αυτές, βέβαια, φαντάζουν αρκετά εξωφρενικές σε κάθε οκτάχρονο
μπόμπιρα, ο οποίος λίγο ξεπερνά το ένα μέτρο στο ύψος, ενώ μόλις πριν από μερικούς μήνες
αποχωρίστηκε το αγαπημένο του αυτοκινητάκι με τα πετάλια.
«Στους αγώνες Ντράγκστερ Τζούνιορ βλέπει κανείς παιδάκια να οδηγούν γρηγορότερα από ό,τι
μπορούν να οδηγήσουν ή θα έπρεπε να μπορούν οι γονείς τους στην Eθνική οδό», λέει ο
Τζορτζ Φίλιπς.
Αυτή η φιγούρα με τη γενειάδα διαστάσεων Aϊ-Βασίλη, που δίνει γενικά την εντύπωση ότι
πρόκειται για χνουδωτό ζωάκι, ο Φίλιπς, ή «Θείος Τζορτζ» όπως είναι ευρύτερα γνωστός,
είναι ο υπεύθυνος της NHRA για τους αγώνες Ντράγκστερ Τζούνιορ. «Το μόνο που κάνουμε εδώ
είναι αγώνες για την επίτευξη ενός προκαθορισμένου χρόνου, οπότε δεν χρειάζεται να έχεις
το γρηγορότερο αυτοκίνητο», μας λέει. «Για να νικήσεις, το μόνο που χρειάζεται είναι να
είσαι συνεπής. Αλλά οι αντιδράσεις μερικών παιδιών είναι εκπληκτικές».
«Οι γονείς μπορούν να μυήσουν τα παιδιά τους στο μηχανοκίνητο αθλητισμό χωρίς το άγχος
ότι θα αρχίσουν να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο μέσα στην πίστα, όπως συμβαίνει σε άλλου
τύπου αγώνες».
Βρισκόμαστε στην πίστα της Πομόνα κοντά στο Λος ?ντζελες για την πρώτη συνάντηση
Ντράγκστερ Τζούνιορ του 2000. Πέρα από το ότι πρόκειται για την έδρα του NHRA, όπου
στεγάζεται και το μουσείο μηχανοκίνητου αθλητισμού, η συγκεκριμένη πίστα ξεχωρίζει για το
πληρέστερο πρόγραμμα Ντράγκστερ Τζούνιορ σε ολόκληρη την Αμερική.
Στις οκτώ το πρωί, οι μικροί (στο μάτι) οδηγοί είναι δεμένοι μέσα στο κόκπιτ και
σχηματίζουν ουρά για τα πρωινά δοκιμαστικά. Η ποιότητα του φινιρίσματος των αυτοκινήτων
είναι απίστευτη, τα σχέδια είναι επαγγελματικού επιπέδου και από μακριά τα μίνι
Ντράγκστερ μοιάζουν με κοπάδι τροπικών ψαριών που κολυμπούν από τα πιτς προς την πίστα.
Οι γονείς αρπάζουν τις φορητές μίζες που είναι σκορπισμένες γύρω από τη γραμμή της
εκκίνησης και βάζουν μπροστά τις μηχανές που ζωντανεύουν απότομα, βρυχόμενες. Σύμφωνα με
το νέο κανονισμό, ο οποίος ελπίζει να δώσει την ευκαιρία στους κατοίκους της περιοχής να
χαρούν τον κυριακάτικο ύπνο τους, όλα τα αυτοκίνητα πρέπει να διαθέτουν σιγαστήρα στην
εξάτμιση για τη διατήρηση του θορύβου κάτω από τα 90 ντεσιμπέλ. Ακόμα κι έτσι, ο ήχος
είναι πραγματικά δυνατός και μπορεί κανείς να αισθανθεί το έδαφος να πάλλεται ακόμα και
από το ψηλότερο διάζωμα των κερκίδων.
Η ατμόσφαιρα στην Πομόνα πλημμυρίζει από έναν αέρα ζωντάνιας και ευφορίας. Μερικά παιδιά
είναι τόσο εμποτισμένα από τον αμερικανικό τρόπο ζωής, που έχει κανείς την εντύπωση ότι
ξεπήδησαν από χολιγουντιανή ταινία της δεκαετίας του 50?. Τα αυτοκίνητα είναι κι αυτά
παραδοσιακά, διακοσμημένα με μηνύματα του τύπου «Ευχαριστώ τη γιαγιά και τον παππού», και
άλλα παρόμοια.
Ένα ντράγκστερ με την επιγραφή «No worries» (όχι σκοτούρες) φέρει ένα αισιόδοξο χωρίο από
τη βίβλο: «For Peace All Day To God I Pray» (Για ειρήνη, κάθε μέρα, στο Θεό προσεύχομαι).
Όμως, ένα παιδί με τόσο βαθύ θρησκευτικό αίσθημα, δεν θα έπρεπε να είναι στην εκκλησία το
πρωί της Κυριακής; Κανένα πρόβλημα! Γιατί ο Μπράιαν, από μια οργάνωση επονομαζόμενη
«Οδηγοί του Χριστού», είναι έτοιμος να ξεκινήσει το σημερινό αγώνα διαβάζοντας μια
προσευχή.
Είναι ώρα να ξεκινήσουν τα δοκιμαστικά και τα Ντράγκστερ ρυμουλκούνται στη γραμμή της
εκκίνησης από αυτοκινητάκια του γκολφ, τρίκυκλα ή και από τους ίδιους τους γονείς, οι
οποίοι ιδρώνουν κάτω από τον καυτό ήλιο που έχει ανεβάσει τη θερμοκρασία στους 35° C.
Πόσο πιεστικοί είναι, όμως, αυτοί οι γονείς; Είναι βέβαιο ότι οι μικροί οδηγοί
συμπρωταγωνιστούν στα προσωπικά, και πολλές φορές ανεκπλήρωτα, όνειρα του μπαμπά τους.
Και κρίνοντας από τα σλόγκαν κατά των ναρκωτικών πάνω στα αυτοκίνητα, διαπιστώνει κανείς
ότι οι περισσότεροι γονείς είναι διατεθειμένοι να διαθέσουν μερικές χιλιάδες δολάρια
ετησίως για το Ντράγκστερ, προκειμένου να κρατήσουν τα βλαστάρια τους μακριά από πιο
καταστροφικές συνήθειες.
Ρωτήστε ένα νεαρό οδηγό πώς ξεκίνησε το ντράγκστερ και στις εννέα από τις δέκα
περιπτώσεις θα σας απαντήσει αντί γι? αυτόν ο πατέρας. Και οι εννέα στους δέκα πατεράδες
είναι είτε φανατικοί οπαδοί των αγώνων ντράγκστερ, είτε αγωνιζόμενοι οι ίδιοι.
Όμως, θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε όλους τους γονείς ότι προσπαθούν να ζήσουν τις
προσδοκίες τους μέσω των παιδιών τους. Οι αγώνες αυτοκινήτου είναι εκτός των άλλων ένας
πολύ ευχάριστος, παρότι αντιοικονομικός τρόπος, για να επικοινωνήσουν και να δεθούν με τα
παιδιά τους, καθώς αυτά πλησιάζουν την εφηβεία, μια περίοδο της ζωής τους, κατά την οποία
γίνονται ευάλωτα σε κακές επιρροές, ενώ το χάσμα των γενεών που αρχίζει να εκδηλώνεται,
βλάπτει τη συνεννόηση.
Ο Pιτς Φόλεϊ, 13 χρόνων από την Καλιφόρνια, αγωνίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια. Ο πατέρας
του, ο Pίτσαρντ ο πρεσβύτερος, είναι φανατικός θεατής αγώνων Ντράγκστερ τα τελευταία 25
χρόνια.
«Παρακολουθώ αγώνες Ντράγκστερ πολλά χρόνια τώρα και, όταν ξεκίνησε το Ντράγκστερ
Τζούνιορ, η ανάμιξη του γιου μου ήταν φυσικό επακόλουθο», μας είπε. «Εξάλλου, ζει με το
Ντράγκστερ από τότε που γεννήθηκε».
«Νομίζω ότι είναι υπέροχο», συνεχίζει. «Είναι μια ενασχόληση που βοηθά τον πατέρα να
γνωρίσει καλύτερα το παιδί του και να αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς μ? αυτό. Καθώς τα παιδιά
μεγαλώνουν, χωρίζουν οι δρόμοι τους από τους δικούς μας και τότε ψάχνεις για συνδετικούς
κρίκους. Και, πραγματικά, το Ντράγκστερ Τζούνιορ παίζει αυτόν το ρόλο πολύ
αποτελεσματικά. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των παιδιών είναι ότι, όταν δεν τους αρέσει
κάτι, ποτέ δεν πρόκειται να το μάθουν, ενώ όταν τους αρέσει μαθαίνουν με εκπληκτική
ταχύτητα. Τρελαίνεται να τρέχει και αυτό το εκμεταλλεύομαι για να τον καταφέρω να κάνει
άλλα πράγματα λέγοντας: ?Αν θες να τρέξεις θα πρέπει να??, όμως, όταν αναγκάζομαι να τον
τιμωρήσω, τιμωρώ και τον εαυτό μου, γιατί ούτε κι εγώ πηγαίνω στους αγώνες».
Το φαινόμενο Ντράγκστερ Τζούνιορ ξεκίνησε το ?91, όταν ο Βίνι Ναπ, φορτηγατζής από το
Νιού Τζέρσεϊ, σχεδίασε και κατασκεύασε δύο ντράγκστερ υπό κλίμακα, για τα παιδιά του. Τα
αυτοκίνητα, σε όποια διοργάνωση Ντράγκστερ κι αν εμφανίζονταν, μαγνήτιζαν τα βλέμματα και
αυτό ήταν αρκετό για τον NHRA που γρήγορα αποφάσισε τη θέσπιση αγώνων Ντράγκστερ για
παιδιά.
Τοπικοί αγώνες ξεκίνησαν το 1993, ενώ οι πρώτοι εθνκοί αγώνες έγιναν στην Ινδιανάπολη,
ένα χρόνο αργότερα. Μετά από έξι χρόνια, αυτά τα μικρά αυτοκίνητα έχουν γίνει πολύ
μεγαλύτερα και πολύ γρηγορότερα.
«Όταν ξεκινήσαμε, η συμμετοχή 20 αυτοκινήτων ήταν σπουδαίο πράγμα», λέει ο Γκάρι Μποντ
από την Καλιφόρνια, του οποίου ο γιος είναι πρώην πρωταθλητής στο Eθνικό Πρωτάθλημα του
IHRA. «Πέρυσι είχαμε γύρω στα 160 αυτοκίνητα ανά αγώνα».
Αλλά, καθώς το Ντράγκστερ Τζούνιορ μεγάλωνε, γινόταν και πιο ακριβό. Ένα συνηθισμένο
αυτοκίνητο κοστίζει σήμερα 3.500 δολάρια, όμως τα καλοστημένα αγωνιστικά ξεπερνούν πολύ
συχνά τις 5.000 δολάρια.
Σήμερα έχει δημιουργηθεί μια πραγματική βιομηχανία για την υποστήριξη του Ντράγκστερ
Τζούνιορ, με δεκάδες φίρμες να προμηθεύουν από ολοκληρωμένα αυτοκίνητα μέχρι αμαξώματα
από υαλονήματα, κινητήρες τροποποιημένους για αλκοόλη, σωληνωτά νικελιούχα πλαίσια, κιτ
φρένων και ρολ κέιτζ. Λίγο πολύ, όλα τα εξαρτήματα που μπορεί να βρει κανείς και σε ένα
μεγάλο ντράγκστερ, αλλά στις μισές διαστάσεις.
«Έχει γίνει αρκετά ακριβό», παραδέχεται ο Γκάρι. «Στην αρχή μπορούσες να εμπλακείς με 5
έως 6 χιλιάδες δολάρια. Τώρα ένα κορυφαίο αγωνιστικό κοστίζει 12 έως 15 χιλιάδες δολάρια.
Ο Γκάρι, που κατασκευάζει Ντράγκστερ, μας λέει ότι οι γονείς προέρχονται από διάφορες
κοινωνικές τάξεις και μπορεί κανείς να δει από οδηγούς φορτηγών μέχρι γιατρούς. «Αλλά οι
περισσότεροι είναι πραγματικοί λάτρεις του αθλήματος», τονίζει ο γιος του, Κρις, ένας
λιγομίλητος, ατίθασος δεκατετράχρονος με μια τούφα κίτρινα μαλλιά που επιβεβαιώνει τη
διάθεσή του να διαφέρει.
Για να μπορέσουν να συμμετάσχουν ο Κρις και ο αδελφός του σε μια ολόκληρη αγωνιστική
περίοδο, η οικογένεια δαπανά 80.000 δολάρια. Το οικογενειακό πολυτελές τρέιλερ, που θα
έκανε πολλές επαγγελματικές αγωνιστικές ομάδες να ζηλέψουν, κόστισε 45.000 δολάρια, ενώ
το φορτηγό που το ρυμουλκεί κόστισε 90.000 δολάρια. Από πού, όμως, βγαίνουν τόσα χρήματα;
«Ο παππούς φροντίζει για τα εγγόνια του», εξηγεί ο Γκάρι. Και με το παραπάνω,
συμπληρώνουμε εμείς?
«Χρόνο με το χρόνο είναι δυσκολότερο να κερδίσεις», λέει ο Γκάρι. «Τα παιδιά που περνούν
από το Ντράγκστερ Τζούνιορ πηγαίνουν σε αγώνες Super Comp και κυριαρχούν ολοκληρωτικά τα
δύο τελευταία χρόνια. Μερικά από αυτά, μετά από εμπειρία τεσσάρων, πέντε χρόνων,
μεταπηδούν στους επαγγελματικούς αγώνες Nτράγκστερ. Μαθαίνουν να οδηγούν από πολύ νωρίς
και οι διαφορές περιορίζονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου».
Πάντως, δεν είναι πολύ πιθανό να βρεθεί ο Κρις ανάμεσα στους οδηγούς που θα συνεχίσουν σε
επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλες τις δάφνες του και την οικονομική υποστήριξη που τον
βοήθησε να τις αποκτήσει, έχει αρχίσει να βαριέται το Ντράγκστερ. Η αλήθεια είναι ότι θα
προτιμούσε να τρέχει σε μοτοκρός με τη Χόντα CR125 που διαθέτει. Παιδιά, σου λέει μετά?
Από τότε που ξεκίνησε ο θεσμός, ο NHRA έχει διαθέσει πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια σε
υποτροφίες για κολέγια, οι οποίες απευθύνονται στους περισσότερα υποσχόμενους οδηγούς.
Όμως, αυτοί που πραγματικά επωφελούνται είναι ελάχιστοι. Μόνο οι τρεις ή τέσσερεις πρώτοι
από κάθε τοπικό αγώνα και κάθε κλάση συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, ενώ για τη
μεγαλύτερη πλειοψηφία των παιδιών τα χρηματικά έπαθλα δεν θα αντισταθμίσουν ποτέ τα έξοδα
του αγώνα.
Πολλά από τα αυτοκίνητα φέρουν διαφημιστικές επιγραφές και ονόματα μεγάλων χορηγών, όμως
υπάρχει ένα λογότυπο που δεν θα δείτε ποτέ στο πλάι ενός Ντράγκστερ Τζούνιορ. Είναι αυτό
της καπνοβιομηχανίας Winston. Η εταιρεία, που το όνομά της είναι συνώνυμο του NASCAR, των
αγώνων Ντράγκστερ και γενικά όλου του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Αμερική, αποφάσισε με
σοφία να μη διαθέσει χρήματα, προερχόμενα από τσιγάρα, στο άθλημα. Κάτι τέτοιο θα
δημιουργούσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να επιβάλλει το κάπνισμα στα παιδιά,
καταδικάζοντάς την στα μάτια όλου του δυτικού κόσμου. Η ειρωνεία είναι ότι στη φανατικά
«αντικαπνίστρια» Πολιτεία της Καλιφόρνια είναι δυνατό να δει κανείς να μοιράζουν
πορτοκαλάδες εμποτισμένες με ηρωίνη έξω από τα σχολεία?
Όμως, όσο καλά οργανωμένος κι αν είναι ένας αγώνας αυτοκινήτων, ποτέ δεν είναι εντελώς
ακίνδυνος για τους συμμετέχοντες. Πόσο καθοριστικός είναι τελικά ο παράγοντας του
κινδύνου για σωματική βλάβη στους αγώνες Ντράγκστερ Τζούνιορ;
«Δεν έχω δει ποτέ μου παιδί να τραυματίζεται στους αγώνες», λέει ο Γκάρι Μποντ. «Όταν
τρακάρουν, αυτό συνήθως γίνεται μέσα στα πιτς και όχι στην πίστα. Στρίβουν πολύ γρήγορα
και το αυτοκίνητο αναποδογυρίζει».
«Εγώ έχω χτυπήσει», πετάγεται η δεκαεξάχρονη Κέιτι Έλις, φίλη του Κρις. «Χτύπησα σε έναν
τοίχο, γιατί μπλόκαραν τα φρένα μου». Αλλά και η δεκάχρονη Kάτι Xιουγκς από το Σαν
Ντιέγκο, τη γλίτωσε πολύ φθηνά τις προάλλες. Ο κινητήρας της εξερράγη στα μισά της
διαδρομής εκτοξεύοντας με ορμή τα μεταλλικά θραύσματά του προς όλες τις κατευθύνσεις.
Παιδιά, σου λέει μετά? Φαίνεται ότι πάντα θα καταστρέφουν τα παιχνίδια τους, μόνο που
αυτά εδώ είναι λιγάκι μεγαλύτερα.